Ο μπαμπάς, μα κυρίως η μαμά κάποτε..

Καλύτερα θα έλεγα η μαμά και ο μπαμπάς προ Άγγελου. Η μαμά και ο μπαμπάς λοιπόν προ Άγγελου είχαν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε το θέλουν χωρίς να σκέφτονται τίποτα. Από την ημέρα όμως που το μικρό αγγελουδάκι μπήκε στη ζωή μας όλα άλλαξαν. Ναι οκ έγιναν όλα μαγικά αλλά όχι κι όλα. Μέσα σε μια μέρα άλλαξαν οι συνήθειές μας. Εντάξει και του μπαμπά, αλλά κυρίως της μαμάς.
 Τώρα θα μου πείτε, εσύ αποφάσισες να θηλάζεις αποκλειστικά, λούσου τα. Εγώ το αποφάσισα για αυτό και δε γκρινιάζω, αλλά καμιά φορά και αυτό το τέλειο ον - η μαμά - κουράζεται και αναπολεί τον καιρό εκείνο που ήταν χαλαρή. Τι μου έχει λείψει πιο πολύ? Έξι μήνες τώρα έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές και πάντα καταλήγω στα ίδια. Κανονικά θα έπρεπε να απαντήσω ο ύπνος, γιατί όσο καλό και να'ναι το μπεμπίδι ξυπνάει τη νύχτα δυο φορές να θηλάσει. Εμένα όμως άλλες μεγάλες αγάπες μου λείπουν. Δεν ξέρω πιο από τα δύο μου λείπει περισσότερο, ξέρω όμως ότι μελαγχολώ μόλις τα σκεφτώ.

Καλές εποχές.. Άντε να ξανάρθουν

Το ένα είναι το γυμναστήριο, όχι το γυμναστήριο ακριβώς, το πρόγραμμα που έκανα στο γυμναστήριο (body combat), τρελή εκτόνωση, γέμισμα μπαταριών και καλλίγραμμο σώμα! 55 λεπτά ολόδικά μου. 55 λεπτά εγώ και ο εκπαιδευτής μου. 55 λεπτά πραγματικής εκτόνωσης και επιστροφής στο σπίτι χωρίς νεύρα αλλά με πολύ ενέργεια και διάθεση. Δυστυχώς λόγω της έντασης του προγράμματος, τώρα λόγω θηλασμού καλό είναι να αποφεύγεται.

Το άλλο είναι το ψαροτούφεκο, όχι δεν έκανα εγώ, εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να σκοτώσω ψαράκια ακόμη και όταν είναι ψαρούκλες. Ο χρόνος που περνούσα με τον άντρα μου στη θάλασσα, αυτός κάνοντας ψαροτούφεκο κι εγώ κάνοντας το μούτσο του (το βοηθό του)!
Ωραία καλοκαίρια, όλη μέρα κι όλη νύχτα θάλασσα, μαύρισμα όσο δεν πήγαινε, εξερεύνηση παραλιών που μόνο με σκάφος θα μπορούσες να πας. Αααααααχ!
Κι ο χειμώνας όμως είχε τη γλύκα του! Ειδικά τις ημέρες που είχε μπουνάτσα, κοινώς θάλασσα καθρέπτης, απολάμβανα ηρεμία, μιας και ο πολύς ο κόσμος μόνο καλοκαίρι πάει θάλασσα. Ανέπνεα καθαρό οξυγόνο, χάζευα το απέραντο γαλάζιο κι αν είχε και συννεφιά μελαγχολούσα και λίγο - γιατί μου αρέσει!
Αυτή η αίσθηση του φουσκωτού που τρέχει, του κρύου αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι απέραντος, ελεύθερος, ατρόμητος, πάντα όμως με όλο το σεβασμό προς τη θάλασσα!
Άραγε την επόμενη φορά θα νιώθω έτσι ή η σκέψη θα είναι κολλημένη στο αυτοκολλητάκι μου!?!?!?!

Δεν παραπονιέμαι γιατί το απολαμβάνω όοοοοοοοοοοσο δε γίνεται, απλά άνθρωπος είμαι κι έχω τις αδύναμες στιγμές μου, που με κάνουν να αναπολώ ότι πραγματικά απολάμβανα!