Αποφάσισα να θίξω το θέμα γιατί από τη στιγμή που άρχισα κι εγώ να θηλάζω νιώθω ότι υπάχει μια "κόντρα" μεταξύ των δύο. Και καταλαβαίνω πως στην αρχή ασυνείδητα, πλέον συνειδητά γίνομαι μέλος και μέρος της κόντρας αυτής.
Αρχικά να διαχωρίσω τη θέση μου, οι απόψεις μου που θα καταγραφούν για τις μη θηλάζουσες, δεν έχουν σε καμία περίπτωση να κάνουν με όσες δε θήλασαν λόγω κάποιου προβλήματος. Γνωρίζω πως είναι ελάχιστες όπως και ότι οι συγκεκριμένες δε θίγονται από αυτά που κουβεντιάζονται.
Δυστυχώς νομίζω πως η κοινωνία μας έχει χωρίσει στις θηλάζουσες και μη. Από τη μία εμείς οι θηλάζουσες, που οι περισσότερες έχουμε παιδευτεί πολύ μέχρι να τα καταφέρουμε. Αποφασίσαμε να κάνουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε κι ας αργήσει να έρθει η αναγνώριση κι ας χάσαμε λίγο από τη ζωή μας κι ας δυσκολευτήκαμε κι ας ξενυχτήσαμε κι ας γίναμε αυτοκόλλητοι με το μικράκι για πολύ καιρό. Με όλες αυτές τις ιστορίες που ακούω αν με ρωτήσεις φυσικά και θα σου απαντήσω πως νιώθω περήφανη που τα κατάφερα γιατί πέρασα 2 μήνες πολύ δύσκολους, νιώθω περήφανη που είχα την απεριόριστη συμπαράσταση του άντρα μου, νιώθω περήφανη που δεν άκουσα όσους μου έλεγαν: Δώσε και λίγο ξένο, δε θα πάθει τίποτα. Τα οφέλη άλλωστε τα έχω ήδη αναλύσει. Χωρίς λοιπόν να θέλω να μειώσω όλο αυτό που εγώ και πολλές άλλες έχουμε καταφέρει, όταν είμαι στα νορμάλ μου, με ενοχλεί που έχουμε φτάσει στο σημείο να επαινούμε ξανά και ξανά μια μανούλα που θηλάζει. Γιατί? Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Με αυτό μας όπλισε η φύση. Αυτή είναι η φυσιολογική μας πορεία, μετά τον φυσιολογικό τοκετό και ο θηλασμός.
Από την άλλη οι μη θηλάζουσες μανούλες ακούς να λένε: Δηλαδή εγώ που δε θήλασα δεν αγαπάω το παιδί μου ή δεν είμαι σωστή μάνα. Προσωπικά δε λέω κάτι τέτοιο, αλλά με ενοχλεί όταν ακούω: Αχ τι τυχερή που είσαι που έχεις γάλα, εγώ δεν είχα. Εσένα χορταίνει? Γιατί εμένα δε χόρταινε. Είναι αρκετές οι φορές που θέλω να δώσω την απάντηση αλλά κρατιέμαι. Ούτε εγώ είχα γάλα, ούτε κι εμένα χόρταινε αλλά αφού τον είχα μέρα νύχτα στο στήθος και το γάλα ήρθε και το παιδί χόρταινε. Τη φορά που κάποια θα παραδεχτεί ότι δε θήλασε γιατί δεν άντεξε, γιατί κουράστηκε, γιατί δε ήθελε να χαλάσει το στήθος της, να χάσει τον προσωπικό της χρόνο, θα την παραδεχτώ κι ας μη συμφωνώ με την άποψή της. Θα έχει όμως πει την αλήθεια και δε θα νιώθει ενοχές, θα τα έχει καλά με τον εαυτό της. Όπως τα έχω κι εγώ που θηλάζω ακόμη κι ας μου λένε κάποιοι καλά πόσο ακόμη? Όσο θέλω.
Τη σημερινή εποχή με την τόση πληροφορία να κυκλοφορεί έτσι ανάμεσά μας δε μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν γυναίκες που δε γνωρίζουν ότι αν προσπαθήσουν θα κάνουν γάλα. Καταφέρνουν να κάνουν γάλα θηλάζοντας, γυναίκες που υιοθετούν παιδιά.
Αυτά...
Αρχικά να διαχωρίσω τη θέση μου, οι απόψεις μου που θα καταγραφούν για τις μη θηλάζουσες, δεν έχουν σε καμία περίπτωση να κάνουν με όσες δε θήλασαν λόγω κάποιου προβλήματος. Γνωρίζω πως είναι ελάχιστες όπως και ότι οι συγκεκριμένες δε θίγονται από αυτά που κουβεντιάζονται.
Δυστυχώς νομίζω πως η κοινωνία μας έχει χωρίσει στις θηλάζουσες και μη. Από τη μία εμείς οι θηλάζουσες, που οι περισσότερες έχουμε παιδευτεί πολύ μέχρι να τα καταφέρουμε. Αποφασίσαμε να κάνουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε κι ας αργήσει να έρθει η αναγνώριση κι ας χάσαμε λίγο από τη ζωή μας κι ας δυσκολευτήκαμε κι ας ξενυχτήσαμε κι ας γίναμε αυτοκόλλητοι με το μικράκι για πολύ καιρό. Με όλες αυτές τις ιστορίες που ακούω αν με ρωτήσεις φυσικά και θα σου απαντήσω πως νιώθω περήφανη που τα κατάφερα γιατί πέρασα 2 μήνες πολύ δύσκολους, νιώθω περήφανη που είχα την απεριόριστη συμπαράσταση του άντρα μου, νιώθω περήφανη που δεν άκουσα όσους μου έλεγαν: Δώσε και λίγο ξένο, δε θα πάθει τίποτα. Τα οφέλη άλλωστε τα έχω ήδη αναλύσει. Χωρίς λοιπόν να θέλω να μειώσω όλο αυτό που εγώ και πολλές άλλες έχουμε καταφέρει, όταν είμαι στα νορμάλ μου, με ενοχλεί που έχουμε φτάσει στο σημείο να επαινούμε ξανά και ξανά μια μανούλα που θηλάζει. Γιατί? Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Με αυτό μας όπλισε η φύση. Αυτή είναι η φυσιολογική μας πορεία, μετά τον φυσιολογικό τοκετό και ο θηλασμός.
Από την άλλη οι μη θηλάζουσες μανούλες ακούς να λένε: Δηλαδή εγώ που δε θήλασα δεν αγαπάω το παιδί μου ή δεν είμαι σωστή μάνα. Προσωπικά δε λέω κάτι τέτοιο, αλλά με ενοχλεί όταν ακούω: Αχ τι τυχερή που είσαι που έχεις γάλα, εγώ δεν είχα. Εσένα χορταίνει? Γιατί εμένα δε χόρταινε. Είναι αρκετές οι φορές που θέλω να δώσω την απάντηση αλλά κρατιέμαι. Ούτε εγώ είχα γάλα, ούτε κι εμένα χόρταινε αλλά αφού τον είχα μέρα νύχτα στο στήθος και το γάλα ήρθε και το παιδί χόρταινε. Τη φορά που κάποια θα παραδεχτεί ότι δε θήλασε γιατί δεν άντεξε, γιατί κουράστηκε, γιατί δε ήθελε να χαλάσει το στήθος της, να χάσει τον προσωπικό της χρόνο, θα την παραδεχτώ κι ας μη συμφωνώ με την άποψή της. Θα έχει όμως πει την αλήθεια και δε θα νιώθει ενοχές, θα τα έχει καλά με τον εαυτό της. Όπως τα έχω κι εγώ που θηλάζω ακόμη κι ας μου λένε κάποιοι καλά πόσο ακόμη? Όσο θέλω.
Τη σημερινή εποχή με την τόση πληροφορία να κυκλοφορεί έτσι ανάμεσά μας δε μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν γυναίκες που δε γνωρίζουν ότι αν προσπαθήσουν θα κάνουν γάλα. Καταφέρνουν να κάνουν γάλα θηλάζοντας, γυναίκες που υιοθετούν παιδιά.
Αυτά...
