Με ΠΗΤ (πιθανή ημερομηνία τοκετού) 18-03, ο μήνας έχει 8 και το μωρό είναι ψηλά ακόμη.
Συμφωνήσαμε με το γιατρό να περιμένουμε μέχρι όσο πάει και εννοείται φυσιολογικά. Δε θέλω να ακούω για καισαρική, μόνο σε έκτακτη ανάγκη. Το ίδιο και ο γιατρός μου, ήμουν σίγουρη γιατί είχα συζητήσει με πολλές άλλες μαμάδες, όταν περίμενα στο γραφείο του για το μηνιαίο έλεγχο.
Παρατηρήσαμε όμως πως είχαν αρχίσει και μειώνονταν τα υγρά, ήταν Παρασκευή, θα ξαναβρισκόμασταν Δευτέρα. Δυστυχώς το μωρό ήταν ψηλά και τα υγρά μειώνονταν κι άλλο. Έτσι αποφασίσαμε να πάω με ραντεβού και να μου προκαλέσουν τον τοκετό με τεχνητούς πόνους. Ήταν 11 και εάν δεν άλλαζε κάτι ώστε το μωρό να βγει μόνο του στις 14 θα το είχαμε στα χέρια μας. Πω πω, μου φαινόταν πολύ περίεργο. Ειδοποίησαμε τους πάντες πως εκτός απροόπτου γεννάμε στις 14.
Η βαλίτσα ήταν έτοιμη από τον προηγούμενο μήνα γιατί φοβόμουν μη συμβεί τίποτα απρόοπτο. Τώρα το μυαλό μου ήταν διαρκώς στην ημέρα του τοκετού. Την παραμονή ο "πατέρας" πήγε να παίξει έναν τελευταίο αγώνα με τα φιλαράκια στο 5χ5 και είχε πολύ πλάκα γιατί όλη την ημέρα με έπαιρνε τηλέφωνο και ρωτούσε αν γεννήσαμε. Εγώ πέρασα την ημέρα με τη μητέρα μου. Έβαψα μόνη μου γαλλικό τα νύχια των ποδιών - έκανα 2 ώρες αλλά τα κατάφερα και δε βγήκε το μωρό από το στόμα.
Έφτιαξα μπισκοτάκια με τη μαμά για να κεράσουμε τον κόσμο που θα ερχόταν να με δει στο μαιευτήριο και μου έπιασε μια γαλλική κοτσίδα τη φράντζα για να μη με ενοχλεί. Έφαγα λιτά και κάθησα να δω τελευταία φορά τηλεόραση μόνη μου εγώ με τον άντρα μου. Πήγα νωρίς να ξαπλώσω γιατί ήξερα πως με περίμενε μεγάλη και δύσκολη μέρα καθώς το μωρό ήταν ψηλά και ο γιατρός με είχε προετοιμάσει για τουλάχιστον 10 ώρες. Εννοείται δε με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος και το μόνο που περίμενα ήταν να ξημερώσει..
Συμφωνήσαμε με το γιατρό να περιμένουμε μέχρι όσο πάει και εννοείται φυσιολογικά. Δε θέλω να ακούω για καισαρική, μόνο σε έκτακτη ανάγκη. Το ίδιο και ο γιατρός μου, ήμουν σίγουρη γιατί είχα συζητήσει με πολλές άλλες μαμάδες, όταν περίμενα στο γραφείο του για το μηνιαίο έλεγχο.
Παρατηρήσαμε όμως πως είχαν αρχίσει και μειώνονταν τα υγρά, ήταν Παρασκευή, θα ξαναβρισκόμασταν Δευτέρα. Δυστυχώς το μωρό ήταν ψηλά και τα υγρά μειώνονταν κι άλλο. Έτσι αποφασίσαμε να πάω με ραντεβού και να μου προκαλέσουν τον τοκετό με τεχνητούς πόνους. Ήταν 11 και εάν δεν άλλαζε κάτι ώστε το μωρό να βγει μόνο του στις 14 θα το είχαμε στα χέρια μας. Πω πω, μου φαινόταν πολύ περίεργο. Ειδοποίησαμε τους πάντες πως εκτός απροόπτου γεννάμε στις 14.
Η βαλίτσα ήταν έτοιμη από τον προηγούμενο μήνα γιατί φοβόμουν μη συμβεί τίποτα απρόοπτο. Τώρα το μυαλό μου ήταν διαρκώς στην ημέρα του τοκετού. Την παραμονή ο "πατέρας" πήγε να παίξει έναν τελευταίο αγώνα με τα φιλαράκια στο 5χ5 και είχε πολύ πλάκα γιατί όλη την ημέρα με έπαιρνε τηλέφωνο και ρωτούσε αν γεννήσαμε. Εγώ πέρασα την ημέρα με τη μητέρα μου. Έβαψα μόνη μου γαλλικό τα νύχια των ποδιών - έκανα 2 ώρες αλλά τα κατάφερα και δε βγήκε το μωρό από το στόμα.
Έφτιαξα μπισκοτάκια με τη μαμά για να κεράσουμε τον κόσμο που θα ερχόταν να με δει στο μαιευτήριο και μου έπιασε μια γαλλική κοτσίδα τη φράντζα για να μη με ενοχλεί. Έφαγα λιτά και κάθησα να δω τελευταία φορά τηλεόραση μόνη μου εγώ με τον άντρα μου. Πήγα νωρίς να ξαπλώσω γιατί ήξερα πως με περίμενε μεγάλη και δύσκολη μέρα καθώς το μωρό ήταν ψηλά και ο γιατρός με είχε προετοιμάσει για τουλάχιστον 10 ώρες. Εννοείται δε με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος και το μόνο που περίμενα ήταν να ξημερώσει..
 |
| Μια γεύση από τα μπισκοτάκια μου |
 | |
| Δοκιμάστε.... |
